Za góry, za morza, za doliny....

Przed świętami Rudy głównie spał.

Budził się jak wracaliśmy do domu, żeby coś zjeść i żeby mi przerwać w rozpoczętej dopiero co pracy biżuteryjnej przynosząc sznurówę i trącając łapką - w tym momencie trzeba się z kotkiem pobawić, nie ma taryfy ulgowej.
W czwartek przed świętami, co niepodobne do mnie i świadczy o krańcowym wyczerpaniu :), poległam z nim.

Dla mnie był to najbardziej męczący okres przedświąteczny, a potem okazało się że i świąteczny, wszechczasów.

Zapadła decyzja, że zabieramy Rudiego na dwa dni na święta wyjazdowe.

Droga niedaleka, ale Rudi nigdy nigdzie nie wyjeżdżał, przynajmniej z nami.

Oczywiście mnie ta perspektywa ogromnie stresowała, zakupiłam stosowną torbę, w sobotę spakowałam nawet jego podusię parapetową, żeby miał swoje łoże, wszystko żeby go odstresować.

Do torby wejść nie chciał. 

Specjalnie dzień wcześniej ją rozstawiłam, zawsze się wszędzie wpycha, a jak powinien się zainteresować to co? Potraktował ją jak wroga...

W sobotę wpakowaliśmy wszystko do auta, serniki, pierogi i inne takie, a na koniec miał zostać zabrany rudy.

No i nie chciał wejść do torby. Niestety musiałam go przekonać siłą.

Ale usiadłam z nim na tylnym siedzeniu, otworzyłam zaraz górną pokrywę i zaczęłam głaskać, bo trząsł się jak osika patrząc na mnie co sekundę oczami jak pięciozłotówki.

Tak już po dwóch kilometrach wpakował mi się na kolana i podekscytowany nie wiedział gdzie patrzeć bo z czterech stron cały czas coś się działo :)

Przestał się trząść, za to grzeczniutko siedział do końca trasy i zachwycony podziwiał widoki.

W domu wniosłam go na piętro do sypialni, gdzie natychmiast jak z pokoju wyszłam dał nura pod łózko.

Cała rodzinka chciała bohatera zobaczyć a rudzielca niet :)))

Zwiedził pokój i bardzo szybko stwierdził, że zwiedzania reszty rezydencji czas zacząć.

Wypuściłam go, ale cały czas się bałam, że zapędzi się za kimś wychodzącym więc przez resztę wieczoru i cały dzień następny biegałam co chwile sprawdzić gdzie jest.

Rudi nie spał, nie jadł, zachowywał się tak jakby ktoś mu wstrzyknął jakiś środek pobudzający, biegał bezustannie, wąchał, chował się, uciekał.

Usłyszałam tyle syczenia w ciągu tych dwóch dni, że wąż chyba tyle dźwięków z siebie nie wydaje przez całe życie.

Ubzdurał sobie, że pięterko jest jego i każdego z domowników i gości idącego po schodach do sypialni obsykiwał żarliwie. Skąd mu się to wzięło?

Zapędził się wielokrotnie na dół, ale schodów bronił namiętnie. Dobrze przynajmniej, że nikogo w tym szale nie pogryzł.

Zbierając się z powrotem musiałam go do torby już bardziej siłą włożyć niż wcześniej, za to był tak zmęczony całą akcją kilkudziesięciogodzinną z brakiem snu, że w samochodzie padł i tylko miałkaniem komentował co ostrzejszy zakręt lub wyboje.

A w domu?

W domu poszedł spać na dwa dni, z przerwami na papu, siku i miałkanie pod drzwiami że chce się wynieść.

W sumie to mu wszystko zwisa :)

Jak to dobrze, że już po świętach.....