niedziela, 29 września 2013

Ogólnie wszystko do bani..

Czorcik nie przyszedł.
Na polu jest bardzo zimno, dziś jak wyszłam o szóstej rano woda dla Zochy była zamarznięta i to porządnie.
Zocha nie spała w domku, wcale się nie dziwię, na polu jest zimno i bardzo wilgotno, mimo domku z grubego drewna i kocyka musi być tam być bardzo niefajnie w nocy.
I w dodatku jakiś dziki zwierz.
Po raz pierwszy od dawna Zocha nie pojawiła się o szóstej, dopiero po ósmej, z bardzo zaropiałymi oczami.

Co może jej być?
Cały dzień starałam się jej te oczka czyścić, ale ropa płynęła bezustannie.
Przez dużą część wieczoru próbowaliśmy ją z Lubym przekonać żeby została w domu.
Ale ona wchodziła i owszem, ale zostawała tylko przy otwartych drzwiach, zamknięcie w środku powodowało głośny lament, a drzeć to ona się potrafi.
Podałam jej kolejne odrobaczenie, może będzie lepiej.
Ale została na tym zimnie, w złym stanie w dodatku.
Całymi dniami szuka Czorcika, głośno miałczy chodząc po zaroślach, serce się kroi.

Burasek nie pojawia się od dwóch tygodni.
W ogóle.
To się dotychczas nie zdarzało. :(

Rudy wczoraj został zaszczepiony i zachowuje się nieswojo, cały czas leży i śpi.
Najchętniej na mnie, jak muszę akurat coś zrobić, a nie leżeć.

Beznadzieja.

piątek, 27 września 2013

Zocha - jedyna taka..

W dzikiej dziczy na wiosnę zaczął odwiedzać nasz śmietnik w poszukiwaniu jedzenia czarno biały wypłosz, młodziutki, skórka i kości.
Bardzo zaciekle rozrywał wszelkie śmieci spożywcze, jak zobaczyłam złoczyńcę przypadkiem przez okno zaczęłam mu wystawiać kocie jedzenie.
Czasami jedzenie znikało, czasem nie, aż do wakacji, kiedy wypłosz zaczął nas odwiedzać zdecydowanie cykliczniej, czyli ze dwa razy dzienne, a czasem częściej.
Potem przestał uciekać gdzie pieprz rośne jak zbliżałam się żeby położyć chrupki, a z miesiąc temu zaczął się nawet drzeć - miałczeniem tego nazwać nie można było :) - obwieszczając że jest głodny.
W tym czasie też zauważyłam że wypłoszowi podejrzanie brzuszek odstaje, ale wmawiałam sobie że to robaki - postanowiłam go odrobaczyć.
W weekend dwa tygodnie temu dałam mu w jedzeniu tabletkę, siedziałam sobie patrząc jak je i już wiedziałam że to Ona.
Maleńka, drobniutka, młodziutka - narzuciła mi się od razu myśl o sterylce.
Luby twierdził, że Koteczka właściciela ma, ale to wieś prawdziwa, więc kot ma sobie sam radzić, kota się nie karmi i się nie dba.
No wtedy z zarośli wybiegła gromadka 4 koteczków, miesięcznych, i już wiedziałam, że to jej.
Dzikuski schowały się zaraz, a ja się przeraziłam - bo co z taką gromadką począć?
Wiem, że to nie mój kot, ale Ona przyprowadziła te małe do nas, zaufała.
Wcześniej starałam się nie oswajać jej, ale po tym zdarzeniu już nie oporowałam bo mała, śmietnikowa dzikuska sama się do mnie garnęła.
Okazałą się cudownie mruczącą, niezwykle miziastą koteczką.
Ale, na drugi dzień po pokazie dzieciątek - które ukrywały się przed nami w zaroślach wciąż - zbudowaliśmy domek dla nich, bo pole ani bezpieczne, ani miłe o tej porze roku nie jest.
Niestety trójkę maluchów widzieliśmy wtedy pierwszy i ostatni raz, nie wiemy co się stało z nimi, został cudny czarnulek z białym krawatem i białymi skarpeciolami i koteczka.
Zaczęłam szukać małemu domu, znalazłam, w piątek miałam dzikuska brutalnie zabrać od mamy, ale rodzinka jest przetestowana i będzie sobie żył w domu zamiast marznąć na polu jak pozostałe tu koty narażone na ataki dziki zwierząt i wygłodniałych psów..
Prze ostatnie dwa tygodnie Zocha z Czorcikiem mieszkali sobie w domku, ona radośnie wybiegała o poranku po jedzenie jak tylko otwierałam drzwi.

Niestety, życiu i na wsiowym polu bajki nie ma.
Dwa dni temu coś dużego zaatakowało Zochę i Czorcka, Czorcik zwiał, Zocha przerażona szukała go cały dzień.
Z domku wywleczony kocyk, pocięty dosłownie, rozwalona wycieraczka przy drzwiach wejściowych.

Na wieczornym kamieniu wciąż go nie było.
Pojawił się dziś rano, ale przerażony nie opuścił zarośli, słyszałam jego miałki.
Liczyłam, że się pokaże po południu, złapię chłopaka i dowiozę do rodzinki.
Siedziałam na miejscu karmienia dwie godziny i nic, nie przyszedł.
No i denerwuję się, bo na polu zimno, przymrozek już jest, chciałam Zochę przekonać do wejścia do garażu domowego, ale o Czorcka się boję, może Zocha z nim jest?
Bo jak wyszłam przed dom to była, ciemno bardzo dziś, a tu świateł nie ma, nie usłyszałam miałków.
Boję się o nią o o małego i ryczeć mi się chce.
Bo życie to nie bajka...

Moja obrończyni..

Wyobraźcie sobie późne popołudnie na polu, łące jak kto woli zarośniętej zielskiem metrowym, ja na dróżce z Rudim i Zochą - spacer taki, jak Rudiego wyprowadzam, Zocha chadza za nami. Wyjątkowo widać słońce, to dziś, ale chłodno od pola.
Przykucam, biorę Rudego na kolana, Zocha się ociera o nogi więc wolną ręką ją głaszczę.
Kątem oka widzę, że za zakrętem nadchodzi znajoma sunia, która zawsze przybiega się przywitać.
Sunia nadchodzi zza moich pleców, widzę jak Zocha drętwieje i następuje akcja.
Nagle Zocha warcząc i sycząc wyskakuje spod moich nóg na sunę, skowyt, Rudy atak paniki, rzuca się nie wiadomo gdzie, Zocha wpada pod samochód, sunia ucieka.
Ja zostaję sama na placu boju.
Wychodzi mi, że Zocha chciała mnie ochronić.
Ta maleńka, delikatna istotka.
Jak zwykle Rudi nie stanął na wysokości zadania.
Samice górą :)
Poniżej Zocha, obrońca uciśnionych :)

sobota, 14 września 2013

Nie wiem co się dzieje - jest dziwnie..

Ten rok jest inny.
Nie wiem czy ja się zmieniłam czy zmysły mi się wyostrzyły??
Tak czy owak, nawet gdyby to nie wszystko wyjaśnia.

Wpierw, tak na wiosnę, zwierzaki mnie pokochały.
Nie mam na myśli Rudego, ta wybitna jednostka się wciąż opiera, ale pracuję nad nim metodami wprost z literatury psychologiczno kociej.
Obce koty, obce psy zaczęły mnie darzyć uczuciami ponad przeciętnymi.
Normalnie jak szłam przez wieś, każdy pies broniący swojego obejścia, swojego terytorium, obszczekiwał mnie - jak każdego innego obcego.
Nie mogłam mojego Lubego wyciągnąć na rower, zatopiony w pracy przy budowli swojego życia każdą wolną chwilę do wypęku poświęca właśnie jej, więc w każdą wyprawę rowerową wybieram się sama.
I na pierwszej takiej podróży 7 km od chałupy okazało się że mam panę jak się patrzy i już nie dojadę.
Dzwoniłam i dzwoniłam po pomoc, tak z pół godziny, potem się wściekłam że Luby nie odbiera i poszłam piechotą te kilometry z niepełnosprawnym rowerem , niestety drogą nadmiernie uczęszczaną, droga z której jechałam to było 15 km i wolałam mimo wszystko krótszą :).
I tak idąc sobie zyskałam wielu adoratorów w postaci burków, które wpierw podbiegały z ochotą poszczekania, z niewiadomej przyczyny tego nie robiły, tylko mnie odprowadzały łasząc się niezmiernie, poniektóre mając otwarte bramy odprowadzały mnie naprawdę daleko, szły nz przodu, co po chwilę patrząc czy za nimi idę - niezmiernie śmieszne widowisko.
Dodam, że to było wiosną, nie w żadne upały czy burze, ale w piękną wiosenną pogodę.
Zwiedziłam dziką dzicz dookoła, zaliczyłam totalne widoki w stylu: stada sarenek z samcami liczące ponad dwadzieścia sztuk, wyskakujące mi pod koła z zarośli, wystraszyłam bociany na hektarach których za bardzo nikt nie odwiedzał i jak zaczęły wzlatywać w powietrze, to tak wzlatywały i wlatywały z ładnych kilku hektarów, naliczyłam 34 sztuki krążące nad polami.
Dałam spokój eksploracji na rzecz ich spokojnemu żerowaniu.
Potem zrobił mi niespodziewankę obcy, dorosły Buras.
Siedząc w domu, to też zaczęło się na wiosnę, Buras - dotychczas nieznany, choć widywałam go kilka razy z daleka - zaczął płaczliwie miałczeć pod drzwiami wpierw a potem na werandzie.
Maiłk taki kojarzy mi się przede wszystkim z głodem, więc zaczęłam tego dużego głoda dokarmiać, acz nieregularnie, bo tak się pojawia.
Ale, jak się później okazało, to nie do końca głód go skłania do wywabienia mnie z domu.
Często bardziej Buraskowi chodzi o poocieranie się o moje nogi, żebym po podrapała po główce, niż o jedzenie, choć czasem głodny chłopak jest.
Buras to prawdziwy dżentelmen i taka miłość cieszy.
O Czarnej, już w tej chwili Zośce, będzie osobno - ona pokochała bardziej Lubego i Rudiego, choć to ja ją karmię od początku.
Następnie były przepowiednie.
Moje.
Takie nieprzemyślane wypowiedzi podsumujące jakieś tematy, myśli...
Okazują się być trafne - wiedzieć o tym nie mogłam, bo się "okazuje" po jakimś czasie, że dokładnie tak jak mówiłam jest.
Skąd mi się to bierze?
Zaczynam się siebie bać..

Kocham jesień, papryka, malinowe pomidory,śliwki, owocki - mniam.
Ale ja, zatwardziały mięsożerca, który jeśli trzy razy dziennie nie zje mięsnego produktu dobrej jakości to będzie głodny..
Ja, ten mięsożerca, żebym wolała ziemniaka z pomidorem a oddawała Lubemu całą pyszną wołowinkę w śmietanowym sosie???
Dobrowolnie??
DNA mi się zmienia chyba czy cuś..
Mutuję...