Zocha - jedyna taka..

W dzikiej dziczy na wiosnę zaczął odwiedzać nasz śmietnik w poszukiwaniu jedzenia czarno biały wypłosz, młodziutki, skórka i kości.
Bardzo zaciekle rozrywał wszelkie śmieci spożywcze, jak zobaczyłam złoczyńcę przypadkiem przez okno zaczęłam mu wystawiać kocie jedzenie.
Czasami jedzenie znikało, czasem nie, aż do wakacji, kiedy wypłosz zaczął nas odwiedzać zdecydowanie cykliczniej, czyli ze dwa razy dzienne, a czasem częściej.
Potem przestał uciekać gdzie pieprz rośne jak zbliżałam się żeby położyć chrupki, a z miesiąc temu zaczął się nawet drzeć - miałczeniem tego nazwać nie można było :) - obwieszczając że jest głodny.
W tym czasie też zauważyłam że wypłoszowi podejrzanie brzuszek odstaje, ale wmawiałam sobie że to robaki - postanowiłam go odrobaczyć.
W weekend dwa tygodnie temu dałam mu w jedzeniu tabletkę, siedziałam sobie patrząc jak je i już wiedziałam że to Ona.
Maleńka, drobniutka, młodziutka - narzuciła mi się od razu myśl o sterylce.
Luby twierdził, że Koteczka właściciela ma, ale to wieś prawdziwa, więc kot ma sobie sam radzić, kota się nie karmi i się nie dba.
No wtedy z zarośli wybiegła gromadka 4 koteczków, miesięcznych, i już wiedziałam, że to jej.
Dzikuski schowały się zaraz, a ja się przeraziłam - bo co z taką gromadką począć?
Wiem, że to nie mój kot, ale Ona przyprowadziła te małe do nas, zaufała.
Wcześniej starałam się nie oswajać jej, ale po tym zdarzeniu już nie oporowałam bo mała, śmietnikowa dzikuska sama się do mnie garnęła.
Okazałą się cudownie mruczącą, niezwykle miziastą koteczką.
Ale, na drugi dzień po pokazie dzieciątek - które ukrywały się przed nami w zaroślach wciąż - zbudowaliśmy domek dla nich, bo pole ani bezpieczne, ani miłe o tej porze roku nie jest.
Niestety trójkę maluchów widzieliśmy wtedy pierwszy i ostatni raz, nie wiemy co się stało z nimi, został cudny czarnulek z białym krawatem i białymi skarpeciolami i koteczka.
Zaczęłam szukać małemu domu, znalazłam, w piątek miałam dzikuska brutalnie zabrać od mamy, ale rodzinka jest przetestowana i będzie sobie żył w domu zamiast marznąć na polu jak pozostałe tu koty narażone na ataki dziki zwierząt i wygłodniałych psów..
Prze ostatnie dwa tygodnie Zocha z Czorcikiem mieszkali sobie w domku, ona radośnie wybiegała o poranku po jedzenie jak tylko otwierałam drzwi.

Niestety, życiu i na wsiowym polu bajki nie ma.
Dwa dni temu coś dużego zaatakowało Zochę i Czorcka, Czorcik zwiał, Zocha przerażona szukała go cały dzień.
Z domku wywleczony kocyk, pocięty dosłownie, rozwalona wycieraczka przy drzwiach wejściowych.

Na wieczornym kamieniu wciąż go nie było.
Pojawił się dziś rano, ale przerażony nie opuścił zarośli, słyszałam jego miałki.
Liczyłam, że się pokaże po południu, złapię chłopaka i dowiozę do rodzinki.
Siedziałam na miejscu karmienia dwie godziny i nic, nie przyszedł.
No i denerwuję się, bo na polu zimno, przymrozek już jest, chciałam Zochę przekonać do wejścia do garażu domowego, ale o Czorcka się boję, może Zocha z nim jest?
Bo jak wyszłam przed dom to była, ciemno bardzo dziś, a tu świateł nie ma, nie usłyszałam miałków.
Boję się o nią o o małego i ryczeć mi się chce.
Bo życie to nie bajka...